Από τις αλάνες στις οθόνες
Η ραγδαία οικιστική ανάπτυξη και η πρόοδος της τεχνολογίας έχουν περιορίσει αισθητά τις εξωτερικές δραστηριότητες των ανθρώπων και κυρίως των παιδιών. Κατά τους μήνες των περιορισμών, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, αρκετοί γονείς και τα παιδιά τους αναγκάστηκαν να στερηθούν αγαπημένες συνήθειες, που λάμβαναν χώρα σε εξωτερικούς κυρίως χώρους, όπως το ποδόσφαιρο, τη γυμναστική, την ποδηλασία κ.ά.
«Μα πόσο είναι κρίμα, γίναν όλα μπίζνα και χρήμα», λέει ένα γνωστό τραγούδι των Λοκομόντο, παραπέμποντας στην οικιστική ανάπτυξη, που έχει καλύψει σχεδόν κάθε γωνιά με μπετόν, ενώ εκεί που υπήρχαν αλάνες, σήμερα ξεφυτρώνουν σπίτια και πολυώροφα κτήρια. Πολλοί από εμάς νοσταλγούν τους παλιούς καιρούς, όπου το ποδόσφαιρο στις αλάνες και οι αγώνες μεταξύ γειτονικών ομάδων ήταν μέρος της καθημερινότητας των παιδιών. Σήμερα δυστυχώς, τα ξυπόλητα παιδιά, οι πληγές από το τρέξιμο στα αγκάθια και στις πέτρες αποτελούν μόνο σκηνές σε ταινίες από τις γειτονικές μας χώρες.
Ο περιορισμός, όμως, των παιδιών εντός του σπιτιού και η δύσκολη πρόσβασή τους σε υπαίθρια πάρκα ή αλάνες, για να παίζουν και να εκτονώνονται, τους δημιουργεί σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, όπως επίσης και ανάπτυξη δύσκολης συμπεριφοράς. Τα παιδιά που κλείνονται στους τέσσερις τοίχους, μακριά από την άμεση επαφή με τους φίλους τους και διατηρούν ως μόνη επαφή τη διαδικτυακή, μέσω οθονών, σίγουρα θα δυσκολέψει την ομαλή ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο και τη συμμετοχή τους ως ομαδικοί και όχι ως ατομικοί παίχτες.
Παντού στα σπίτια μας υπάρχουν σήμερα οθόνες· της τηλεόρασης, του ηλεκτρονικού υπολογιστή ή της σύγχρονης συσκευής εργασίας, των γνωστών τάμπλετς. Όλες αυτές οι οθόνες έχουν μεν κάτι να μας πουν, δεν είναι όμως ποτέ σε θέση να μας ακούσουν.
Από την άλλη πλευρά, είναι τα παιδιά που ζουν σε γειτονιές, όπου υπάρχουν ακόμα κενά τεμάχια ή αλάνες, οι οποίες είναι είτε γεμάτες με χόρτα και μπάζα είτε με περιττώματα σκύλων, τα οποία οι ιδιοκτήτες των ζώων κακώς δεν καθαρίζουν, παρά τις υποδείξεις των τοπικών αρχών. Πολλές φορές ακόμα, παιδιά, που είναι συνηθισμένα να παίζουν έξω, βρίσκονται αντιμέτωπα με τις φωνές ή τις απειλές αυτών που δεν τους αρέσει να τα βλέπουν ή να τα ακούν να παίζουν ανέμελα, γιατί τους ενοχλούν.
Δυστυχώς, στη σημερινή ατομικιστική κοινωνία, ο καθένας θέλει την ησυχία του και ό,τι πλησιάζει την περιουσία του εκλαμβάνεται ως απειλή. Πολλές φορές λαμβάνουμε παράπονα για παιδιά που φωνάζουν εν ώρα παιχνιδιού στους δρόμους ή στις αλάνες. Είναι, λοιπόν, δυνατό να ενοχλούμαστε από τις φυσιολογικές φωνές των παιδιών, αλλά από την άλλη να προσπαθούμε να δικαιολογούμε τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης του κατοικιδίου μας, το οποίο δικαίως γαβγίζει συνεχώς, διαμαρτυρόμενο αφού το κρατούμε κλεισμένο στο σπίτι, στο μπαλκόνι και ακόμα χειρότερα, σ’ ένα κλουβί;
Τα παιδιά είναι φυσικό να ασχολούνται με εξωτερικές δραστηριότητες, για να αποφεύγεται έτσι η συνεχής χρήση και η εξάρτησή τους από τις οθόνες. Ως γονείς θα πρέπει να περιορίσουμε τον καθημερινό «εγκλεισμό» των παιδιών μας μπροστά από την οθόνη και να μην τους δίνουμε το κινητό μας τηλέφωνο, για να μας αφήνουν στην ησυχία μας. Τα παιδιά αλλά και τα αγαπημένα μας κατοικίδια χρειάζονται την αγάπη, τη στοργή και τη φροντίδα μας. Αφού, λοιπόν, θέλουμε να ζούμε ως μια αγαπημένη οικογένεια, θα πρέπει να αφήσουμε τα παιδιά μας να παίξουν έξω με τους φίλους και τα κατοικίδιά τους, για να χαρούν το παιχνίδι στα πάρκα, στις πλατείες και στις αλάνες.
«Ο αγώνας αρχίζει σε μια αλάνα» είναι ένας άλλος στίχος του τραγουδιού των Λοκομόντο και εύλογα τίθεται το ερώτημα για ποιον αγώνα μιλούμε σήμερα. Για τον αγώνα της ανεξαρτητοποίησης των παιδιών και της ενασχόλησής τους σε εξωτερικούς χώρους ή για τον αγώνα απεξάρτησής τους από τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας της οθόνης;
Άντρος Γ. Καραγιάννης
Δήμαρχος Δερύνειας